شعر عاشقم

عاشقم

ماه من رفت، تو هَم ماهت بمیرد آسمان

حیف از آن ماهم که گردیده است نصیب ناکسان

بد نمودی بر من و بر عشق من ای روزگار

بشکند آن قلمت، گر ننویسی یادگار

از خدا خواهم بمیراند تو را ای روزگار

بد بکردی بر دلم، عمری بگشتم بی قرار

خاطراتی در سرم هر روز و شب جوشش کنند

از برای ریشه سوزی دلم کوشش کنند

نی دگر طاقت بر این داغ غمش بر من بماند

نی که دیگر می شود بر جای او عشقی نشاند

بارالها بر من بی آبرو خرده مگیر

عاشقی را پیشه کردم، در غم عشقش اسیر

کاش شکیلا بار دیگر هم نواخوانی کند

همچنان سوز «صنما» پرتوافشانی کند[1]

کاش که باز هم در شبی احیاء، مرا خوانی خدا

تا بگردم از همه درد و غم عشقش رها

کاش که در پایان آن عهدی که بستی با دلم

روزنی بردرگهت بر من گشایی از کرم

کاش مرا بر نزد خود خوانی، رها سازی ز غم

بر تو گویم عاشقت هستم خدایا،...عاشقم...

ابوالفضل سرلک متخلص به استوار

[1] - اشاره به آهنگ «صنما» از خانم شکیلا که به عرفان و خداشناسی و رسیدن به خدا در شب احیاء اشاره می کند.