شعر شیر و کفتار

دانی که چیست فرق میان شیر و کفتار؟

کاین یک کند شکار به دشت، وآن دزد آشکار

هر دو بُوند درّنده خو در فکر و اذهان

لیک یک بُود مفتخور به دشت، و آن یک کُند کار

آن دم که شیر میلش رود بر خوردن گوشت

راهی شود به جنگل و دشت، با کَس و یار

چون که ببیند طعمه ای سازد کمینش

تا در مناسب فرصتی کارش کُند زار

چون که شود فارغ ز صید طعمۀ خویش

در گوشه ای امن می شود مشغول بر خوار

در این زمان است دیگری گردد مزاحم

خواهد ستاند مال شیر، با قیل و آزار

چون که تداوم بخشد او این خّلق دزدی

گردد کلافه شیر ز او، وا می نهد بار

زین سان که او مرده خوری را پیشه سازد

پیروز شود در هر جدل، زین رسم و کردار

این را بگویی استوار از چه به مردم؟!

یا چیست در آن منظور تو در پیچ افکار؟!

گویم که این باشد همان خصلت ز جمعی

که در نهایت می شوند پیروز کارزار

از خود ندارند هیچ هنر یا که توانی

لیک چون همین کفتار بیفتند روی مُردار

با زور و تخریب و فشار و اذیت شیر

آرند همه حاصل به دست خروار به خروار

من نیستم منجی به این خَلق و جماعت

یا جنبشی را من نباشم پیر و سردار

امّا بگویم ای کسان بر خود بیایید

از خواب خرگوشی رها گردید و بیدار

بینید که زالو صفتان شریان بنوشند

زین سان بگویند جامعه گردید بیمار

ای خود خوران حاصل چه بود از این همه صبر؟

یا که نمی بینید مگر دزدی بسیار؟

آزاد رها کرده صدا، فریاد برآرید

پس کیست که بر درد جماعت یار و غمخوار؟

حسرت به دل ماندیم و منجی هم نیامد

یا رب شود که با امام بنموده دیدار؟

گر او ببینیم ما همه بغض را بگوییم

سفره کنیم باز و بگوییم سِر و اسرار

تا خود ستاند حقّ ما از این جماعت

با عدل و شمسیر علی مولای کرّار